مبانی واحکام فقهی آبزیان

در فقه امامیه محدودیت های بسیاری نسبت به استفاده از موجودات دریایی وجود دارد وبرای این محدودیت ها جز روایات ،دلیل خاصی ارائه نشده است .مشهور فقهای شیعی ازموجودات دریایی به جز ماهی فلس دارومیگو را حلال نمی شمرند وبراین قول هم ادعای اجماع کرده اند. این در حالی است که ضرورت استفاده هرچه بیشتر از منابع آبی و دریایی در صحنه رقابت اقتصادی بین المللی، امروزه مخصوصا برای کشوری چون ایران که از مرزهای آبی مشترک ومنابع عظیم دریایی وآبی برخوردار است بر کسی پوشیده نیست.اهل سنت با استناد به آیات قرآنی وروایات حکم به حلیت موجودات دریایی- به جز در موارد خاص داده اند. اما در فقه شیعه ملاک ومعیاری جز روایات که در آنها از فلس دار بودن به عنوان ملاک حلیت وحرمت سخن گفته شده برای حرمت موجودات دریایی وماهی بدون فلس نیست .در چند دهه ی اخیر به موازات رشد وتوسعه فقه تغییراتی ولو به تدریج در زمینه احکام بعضی از آبزیان صورت گرفته است.اخیرا بعضی از فقها این دیدگاه مشهور ورایج را به چالش کشانده وبا استناد به دلایلی ضمن به نقد کشیدن ادله قائلین به حرمت بحث حلیت موجودات دریایی و حتی ماهیان بدون فلس را مطرح کرده اند که در این پایان نامه به همه این موارد پرداخته می شود.